Met een klap hoorde hij de zware celdeur dichtslaan gevolgd door de droge klik van het slot. Dit moment haatte hij het meest. Het moment dat de weinige bewegingsruimte die hij hier had, nog verder werd ingeperkt. Het personeel hier noemde zijn cel kamer en ze hadden het liefst dat hij dat ook zo noemde. “Dat doen we om een duidelijk onderscheid te maken tussen de bajes en deze tbs kliniek”, zeiden ze steevast wanneer er door hem en de anderen lacherig over werd gedaan. Opgesloten worden in een cel of in een kamer met dezelfde afmetingen, wat maakte dat uit.

Hij ging voor het vierkante raam staan en keek tussen de horizontale tralies door naar buiten. De binnenplaats was uitgestorven en het sportveld lag er verlaten bij. Zijn gedachten gingen terug naar het gesprek met de psycholoog vandaag. Ze waren bezig met zijn delictanalyse. Nauwkeurig hadden ze vanmiddag de tijd direct voor- en na het delict besproken. De vrouw had veel vragen gesteld aan hem en hij had ze naar beste weten beantwoord, maar hij bemerkte dat hij zich veel niet meer kon herinneren. De drank en drugs die hij toen voorafgaand aan het moment had genomen, legden er een grauwsluier overheen. Nu had hij de opdracht gekregen alles op papier te zetten. Hij was er na de therapie direct aan begonnen, maar had na 10 minuten staren op het lege vel het papier vloekend verscheurd.

Toen hij zich had uitgekleed deed hij het licht uit en stapte in bed. Het voelde benauwd in zijn cel waardoor het ademen moeilijk ging. Hij had het de laatste tijd vaker benauwd, ook tijdens het sporten. Liggend op zijn rug durfde hij zijn ogen nog niet te sluiten. Hij wist maar al te goed wat er dan zou komen. Hetzelfde beeld dat hem al maanden achtervolgde sinds er van hem werd verwacht dat hij er over zou praten. Hij deed zijn best en wilde proberen te achterhalen wat hem had bezield. Maar nooit kon hij tot de kern komen. Nooit kon hij weglopen van de plek waar hij de fout in was gegaan. En nooit begreep hij waarom.

Van boven af keek hij op zichzelf neer zoals hij daar in zijn bed lag. Hij leek zo klein, veel kleiner dan wanneer hij overdag met de anderen rechtop stond. Een kleinzielig mannetje dat niets van het leven had kunnen maken. Dat enkel ellende en verdriet had gekend en voortgebracht. Hij bleef kijken naar zichzelf en zag hoe hij langzaam zijn ogen sloot en in slaap viel. Hoe er, zonder dat hij zich er van bewust was, vanuit de ooghoeken een tranenspoor naar omlaag liep.
Snel wendde hij zijn blik af en zweefde door het raam naar buiten, spreidde zijn armen wijd uit en keek omhoog. Voorbij de maan, voorbij de sterren tot aan de grenzen van het universum.