In de jaren 80 van de vorige eeuw kwam ik voor het eerst in aanraking met de muziek van Arvo Pärt en wel met het album Tabula Rasa (1977). Tot die tijd was de muziek van deze uit Estland afkomstige componist inderdaad een onbeschreven blad voor mij. Maar ik werd direct geraakt door deze muziek al wist ik toen niet helemaal waar ik het moest plaatsen qua genre. Ergens deed het mij denken aan de minimal music van de Amerikaanse componist Philip Glass, waar ik in die tijd een groot liefhebber van was, niet in de laatste plaats door de muziek die hij heeft gecomponeerd bij de documentaire Koyaanisqatsi, wat in die tijd een cultfilm was.

Door de jaren heen ben ik zijn muziek, wat inmiddels een groot oeuvre omvat, blijven volgen. Het gevoel van niet weten waar zijn muziek onder te brengen is altijd gebleven. Zelf noemt hij zijn muziek tintinnabuli wat zoiets betekent als klokjes of kleine bellen (van het Latijn tintinnabulum), muziek die klinkt als het geluid van bellen of klokken. Deze muziek wordt gekenmerkt door simpele harmonieën, vaak ook door enkele noten of drieklanken die volgens de componist als bellen klinken. Het eerste stuk waarin hij van deze techniek gebruikmaakte is Für Alina, een pianowerk uit 1976.

Blij verrast was ik dan ook toen er een documentaire in de bioscopen ging draaien met als titel: Het Pärt Gevoel -het universum van Arvo Pärt-. Natuurlijk heb ik de documentaire gezien en ik heb genoten van de muziek en van de inmiddels 83 jaar oude mens Pärt. Door deze documentaire is mijn vraag waar deze muziek ondergebracht zou moeten worden, niet beantwoord. Maar wat wel is gebeurd is dat die vraag voor mij niet langer relevant is. Mijn Arvo Pärt gevoel is zoals het is en hoeft niet in een vakje te worden geplaatst. De muziek van Arvo Pärt is voor mij uniek, boeiend en van een onaardse schoonheid.

Klik HIER voor de officiële website van het Arvo Pärt Centre met veel informatie en muziek.

Bron foto van Arvo Pärt: Pinterest