Spinsels

Survivor’s guilt


De eerste dagen dat ik weer thuis was waren verwarrend, echt heel erg verwarrend. Ik voelde zoveel verschillende emoties door mijn lichaam gieren. Angst, boosheid, verdriet, blijdschap, afschuw, somberheid. Maar het gevoel dat overheerste was schuld. Een niet te omvatten schuldgevoel, zo groot dat ik er totaal mee werd gevuld waardoor er geen ruimte meer was in mij voor iets anders. En steeds weer die opdringerige vraag: Waarom de anderen en ik niet?

Er waren dagen dat ik ’s morgens niet uit bed kwam, dat ik de wereld niet wilde zien en meemaken. Op die dagen hing er over alles wat me omringde een grijze nevel. De kracht om aan mijn dagelijkse bezigheden te beginnen ontbrak me simpelweg. Ik bleef liggen met de gordijnen dicht en dacht na over… Ja waarover eigenlijk?

Op andere dagen ontwaakte ik met een gejaagd, euforisch gevoel. Nog terwijl ik in bed lag werd ik overvallen door levenshaast en de angst niet uit het leven te kunnen halen wat er in zou zitten. Ik haastte me dan door mijn dag heen, achtervolgd door het onwerkelijke gevoel zaken te missen. Maar in de loop van de dag kwam dan toch weer die nevel opzetten. Die mist die alle scherpte om me heen vervaagde en alleen de contouren zichtbaar liet zijn. Het gevoel van schuld en de woorden die als een mantra door mijn hoofd bonkten: Waarom ik niet?

12 gedachtes over “Survivor’s guilt”

  6. Een hot thema blijkbaar want ik las er in de krant ook al over. Over een Amerikaanse die zelfmoord pleegde uit survivors’ guilt na een schietpartij op school. Lijkt me echt zwaar om mee om te gaan.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.