Spinsels

De groet


Toen ik voordat ik de hoek omging nog een keer omkeek, zag ik dat ze nog altijd in de deuropening stond. Een licht gebogen kwetsbare figuur, waarbij niets meer was terug te vinden van de kracht die ze vroeger uitstraalde. De bloemetjesschort die ze zolang ik me het kon herinneren altijd overdag over haar kleding droeg, lichtte op als bij een schilderij van Rembrandt doordat er trillend zonlicht op viel dat door het gebladerte van de boom die voor het huis stond, filterde. Toen ze zag dat ik omkeek stak ze haar rechterhand omhoog als groet, de palm naar mij gericht, de vingers licht gespreid. Met haar andere hand zocht ze steun bij de deurpost. Onbeweeglijk stond ze daar.

Ik stopte met lopen en draaide me helemaal naar haar toe. Ook ik stak mijn hand op. Maakte hetzelfde gebaar als zij. De vingers licht gespreid, de palm naar haar gericht. Alleen was het bij mij de linkerhand die als groet omhoog was gekomen. Zo bleven we een tijdje staan, zij in de deuropening en ik op de hoek van de straat naast de etalageruit van de schoenenwinkel. Het was alsof er over ons een bezwering was uitgesproken waardoor we niet meer in staat waren ons te verplaatsen.

De hand waarmee ze mij groette zag ik langzaam omlaag gaan en uit de zak van haar schort een witte zakdoek opdiepen. Ze wreef er uitvoerig mee in haar ogen. Vervolgens richtte ze haar blik weer naar mij en zwaaide met de zakdoek als een witte vlag in haar hand. Toen liet ook ik mijn groetende hand zakken. Voor een kort moment sloot ik mijn ogen, liep vervolgens terug als een snelwandelaar en sloot haar magere lichaam in mijn armen.
“Ach jongen”, zei ze met haar mond vlakbij mijn oor.

16 gedachtes over “De groet”

  4. Telkens ik bij mijn moeder vertrek, blijft ze zwaaien voor het raam tot ze mij niet meer ziet. Vaak ga ik nog even terug om door het venster even te knuffelen. Het is moeilijk afscheid nemen van je oude, kwetsbare moeder… je weet nooit zeker of je ze nog zal zien. En zo denkt zij ook…
    Daarom krijg ik zo’n krop in de keel als ik dit lees. Er zit zoveel herkenbaarheid in.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Je schrijven raakt.
    Telkens opnieuw nam ik op die manier afscheid van mijn oude vader. Een groet, een glimlach, een ‘tot de volgende keer’.
    Tot die volgende keer – totaal onverwacht- niet meer kwam.
    Ja laatste zinnen, dat had ik vooral nog moeten doen….
    Ik krijg geen kans meer.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.