De vrouw was bezig in opperste concentratie. Voorzichtig, alsof het een kostbaar kleinood betrof, schudde ze het plantje met kluit en al uit het plastic bloempotje op de stoel voor zich. Het was een beetje zielig plantje, niet hoger dan een centimeter of tien en zo op het eerste gezicht telde het vier schamele blaadjes.

Af en toe veegde de vrouw met de ringvinger van haar rechterhand een plukje van het grijze haar terug dat heel eigenwijs steeds weer voor haar gezicht ging hangen. Soms probeerde ze het ook terug te blazen met haar onderlip over haar bovenlip, maar ook dat leidde niet tot het gewenste resultaat.

Ongemerkt was ik stil blijven staan en keek geboeid naar de handelingen van de vrouw. De concentratie en liefde die ze opbracht voor dat nietige plantje, raakte me. De vrouw had opgemerkt dat ik was blijven staan, lachte naar me en wenkte me met haar hoofd. Ik aarzelde even, maar liep uiteindelijk toch naar haar toe.

‘U denkt vast wat moet dat gaan worden met dat zielige plantje, is het niet?’
Ik knikte en antwoordde dat het plantje er inderdaad beroerd aan toe leek te zijn.
‘Ik heb het van mijn kleindochter gekregen om op te passen terwijl zij met vakantie is, maar sinds het bij mij staat gaat het zienderogen achteruit. En nu dacht ik, ik geef het verse aarde met een beetje mest. Wellicht helpt dat iets.’
‘Hopelijk wel, maar misschien heeft het plantje wel heimwee en mist het zijn kleine eigenaar’, bracht ik te berde. ‘Als ik u was zou ik er straks een foto van uw kleindochter naast zetten. Wie weet fleurt het daar van op.’

De vrouw keek mij met open mond aan, sloeg haar zanderige handen ineen en riep: ‘Briljant, dat ik daar zelf niet opgekomen ben. Wat een een goed idee! Dank u voor deze magnifieke tip.’
Ik lachte, wenste haar succes met haar logee en liep verder de gracht af.