Dit jaar heb ik ze voor het eerst sinds jaren weer gegeten. Ik weet niet of het aan mij ligt, maar plotseling vallen ze me op in de supermarkt; bakjes vol met de rode, licht doorschijnende bolletjes waarin je kleine pitjes kan zien zitten wanneer je de bolletjes tegen het licht houdt.
Als kind was het steeds een feest wanneer mijn moeder thuis kwam met een bruine papieren(!) zak vol met rode bessen. Ik kon al aan de buitenkant van de zak zien wat de inhoud was, er zaten namelijk rode vochtplekken op het papier en soms was de zak zelfs een beetje gescheurd. Mijn moeder stortte de inhoud van de zak voorzichtig in een vergiet en spoelde de kleine bolletjes af met ruim koud water. Nadat ze waren uitgelekt, kon het feest beginnen. Ik mocht de bessen rissen.
Dat deed ik met een vork, op aanwijzing van mijn moeder want in haar keuken gebeurde alles zoals zij het wilde (“Moeders wil is wet!”), waarvan ik de tanden met de bolle kant aan het begin van een trosje tegen de besjes zette en de vork dan langzaam, schoksgewijs naar beneden duwde zodat de bessen los kwamen van het steeltje en met een zacht geluid in een geëmailleerd schaaltje vielen.
Het was een secuur werkje, want de besjes zaten stevig vast aan hun steeltje en gaven zich niet zomaar gewonnen. Soms moest ik zo hard drukken met de vork dat het steeltje brak en de helft van het trosje tussen de reeds geriste bessen viel. Ook gebeurde het geregeld dat er een klein stukje van het steeltje aan de bes bleef vastzitten dat ik er dan met mijn tanden vanaf moest trekken omdat ik in die tijd nog nagels beet. Maar met beleid lukte het uiteindelijk alle bessen van hun steeltjes los te krijgen. De beloning was groot: een klein bakje vol met de geriste besjes, ruim bestrooid met suiker, want suiker was in die tijd nog goed voor mijn spieren.
Toen ik de dus de bessen in de supermarkt zag liggen, hoefde ik niet lang na te denken en nam een plastic(!) doosje mee naar huis. Wie schetst mijn verbazing toen ik, nadat ik ze goed had afgespoeld en had laten uitlekken en ze vervolgens door middel van de omschreven “vorkmethode” wilde gaan rissen, de besjes bijna als vanzelf van hun steeltjes loskwamen. Ik hoefde geen enkele kracht te zetten en had eigenlijk de vork helemaal niet nodig, maar kon de bolletjes heel gemakkelijk met mijn vingers van de steeltjes los halen.
En nu zit ik dus met de vraag: Wat is er in die ruim zestig jaar gebeurd? Zijn de bessen op zo’n manier genetisch gemanipuleerd dat ze veel losser aan de steeltjes zitten (zoiets als bijvoorbeeld de pitloze druiven en de bijna rechte komkommers) of is er een andere oorzaak voor te vinden en moet ik het veel meer bij mezelf zoeken?
Wie het weet mag het zeggen.
Bron foto: Pexels via WordPress
HARME BLOGT - marginale blogs van een 76 jarige 
Volgens mij was het: hoe verser hoe ‘losser’.. Ze groeiden ook in opa’s tuin
Toch kende ik de naam ‘rissen’ nog niet! In Limburg heten ze ‘wiemelkes’ of ‘miemerts’ 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Ok, dat zou dus ook nog kunnen.
En wat en heerlijke worden zijn dat.
LikeLike
Overigens is het woord rissen geen benaming voor de bessen, maar voor de handeling om de wiemelkes los van het steeltje te halen. 😀
LikeLike
Ik at ze vorige week ook en ik vond ze minder zuur dan vroeger. Net als de radijzen, die prikken ook niet meer zo in de mond. Vroeger kreeg ik tranen in mijn ogen als ik een radijs at.
Volgens mij ligt het inderdaad aan de manier van telen.
Fijn dat je weer even iets van je laat lezen Harme! 😃
LikeGeliked door 1 persoon
Klopt wat de radijs betreft. We leven in de jaren van “het gemiddelde” en ik haat en gemiddelden 😘
LikeLike
Het ergste vind ik de aardbeien en de tomaten uit de supermarkt. Daar zit totaal geen smaak meer in. We probeerden hier om zelf tomaten te kweken, maar de oogst is heel pover uitgevallen. Ze waren wel lekker, die vier tomaten 😁
LikeGeliked door 1 persoon
Goed te horen dat ik nog welkom ben. Veel geschreven en 1e versie van m’n nieuwe roman klaar. Blij mee.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is mooi Harme! Ik kijk er al naar uit!
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien toch overrijp?
LikeGeliked door 1 persoon
Mwah, zo smaken ze niet, maar wie weet.
Er zijn meer suggesties die duiden op de rijpheid van de bessen.
LikeGeliked door 1 persoon
Er zal wel weer een fabriek voor zijn. Niks voor mij trouwens, heel heel vies die dingen.
LikeGeliked door 1 persoon
Smaken verschillen.
Die fabriek ga ik zoeken 😉
LikeLike
In onze jeugd (Loosduinen) waren de bessen vaak van de omliggende tuinderijen en veel verser als dat we ze nu kopen. Wij hadden thuis allerlei bessenstruiken in de tuin en een boomgaard vol appels en peren. Mijn (school)vriendinnen hebben er altijd van genoten en ik krijg dat nog steeds te horen.
LikeGeliked door 1 persoon
Zou het daar in zitten Ria, dat ze verser waren?
Eet je ze nu nog of vind je ze, zoals velen, te zuur?
Ik kan me jullie tuin overigens nog voor de geest halen. Kwam vaak bij Feite Borsma.
Overigens zijn de herinneringen aan onze jeugd en aan jou zeker niet zuur 😉
LikeLike
Hier kan ik je het antwoord niet op geven Harme, ik eet ze nooit, mij te zuur.
LikeGeliked door 1 persoon
Vwb dat zure, dat hoor ik vaker.
LikeLike
Geen flauw idee.
Maar is het niet al wat laat op het jaar voor deze besjes?, waardoor ze vlotter loskomen?
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, dat is het niet want ik merk het al de hele zomer. Wel een interessante gedachte.
LikeLike