OKSELHOLTE

Nu hier het licht traag sterven moet
ben ik weer naar je graf gegaan
al weet ik dat ik nooit zal vinden
wat ik blijf zoeken jaar na jaar

de steen wordt doffer door de tijd
vervaagt het mos steeds meer de letters
maar in mijn hoofd blijf je zo klaar
als glas waarachter thuis jouw beeld

tussen de bladeren van de eik
die jou beschermen tegen koude
is in de oksel van een blad
een gal gelijk mijn hoofd dat schuilde

in de holte van je arm schuilt
in de holte van de aarde jij.
 

Eerder gepubliceerd in december 2017