Mijn moeder verzamelde theelepeltjes. Dat deed ze niet echt fanatiek, maar wanneer ze ergens was voor bijvoorbeeld een familiebezoek of een uitstapje met de Nederlandse Christen Vrouwenbond (NCVB) en ze een, in haar ogen mooi lepeltje zag, kon ze de verleiding het te kopen niet weerstaan.

Lepeltjes die ter ere van een jubileum of ander evenement dat haar belangstelling had werden uitgegeven, zoals bijvoorbeeld het zoveel jarig bestaan van de Nederlandse Christelijke Radio Vereniging (NCRV) of het huwelijk van koningin Beatrix en prins Claus, voegde ze ook graag toe aan haar verzameling. Wij als kinderen hielpen haar een handje en namen soms een lepeltje voor haar mee wanneer we met schoolreisje gingen.

Echt groot is de verzameling nooit geworden, want veel gereisd werd er bij ons thuis niet. Tentoonstellen in bijvoorbeeld een vitrinekast, was ook niet aan de orde. De lepeltjes stonden in een metalen, zilverkleurige beker in het afgesloten gedeelte van het dressoir zwart te worden. Of er in de loop van de tijd lepeltjes zijn zoekgeraakt weet ik niet, maar er zijn er uiteindelijk een schamele 23 stuks overgebleven.

Voor zover ik kan nagaan stamt het oudste exemplaar uit 1939 en is uitgegeven ter gelegenheid van het 15 jarig bestaan van de NCRV. Er zit ook een exemplaar bij van deze omroep ter gelegenheid van het 25 jarig jubileum in 1949.

Het minst tot mijn verbeelding sprekende exemplaar was bovenstaande. Ik heb moeten opzoeken waar het Algemeen Sociaal Fonds voor stond. Direct was wel duidelijk dat ook dit lepeltje, zoals zoveel zaken in het leven van mijn moeder, in het teken stond van naastenliefde vanuit de Bijbelse gedachte.

Wanneer ik ’s morgens mijn cappuccino drink gebruik ik altijd een van de lepeltjes om het achtergebleven schuim uit het kopje te lepelen. Cappuccinoschuim lepelen met een theelepeltje. Soms overvalt me de gedachte wat mijn moeder daarvan gevonden zou hebben.