Toen ik op 4 september 2017 aan dit blog begon, nam ik me voor niet over (actuele) politiek te schrijven. Niet omdat dat onderwerp me niet interesseert, het tegendeel is waar, maar omdat ik van mening ben dat er anderen zijn die dat veel beter kunnen.

Door de jaren heen heb ik me redelijk aan dat voornemen kunnen houden. Maar nu is er een moment gekomen dat ik moet terugkomen op dat besluit. “Moet” schrijf ik bewust, omdat ik vind dat ik daar geen keuze meer in te maken heb. Ik moet schrijven over dat wat er gebeurt in Oekraïne, en dan met name hoe de Europese Unie en de NAVO hierop (niet) reageren.

Zeker, de eerste 2 weken van de oorlog (niet het eufemistische woord “conflict” gebruiken) dacht ik ook dat ingrijpen van de Europese Unie en de NAVO een te groot risico vormde en dat escalatie van de oorlog daarmee onvermijdelijk zou zijn met alle gevolgen van dien, zoals de kans op het inzetten door Rusland van chemische-, biologische- en/of tactische kernwapens. Maar nu, vier weken na het begin van de Russische aanvalsoorlog op een vrij en democratisch Europees land, en een strijd tussen mijn hoofd en mijn hart, kijk ik er toch iets anders tegenaan.

Hoe kan het zijn dat het vrije westen deze moordpartij laat voortduren, zonder ook maar iets te ondernemen deze waanzin te stoppen. Hoe kan het dat een land de vrijheid krijgt een ander land in puin te schieten, burgerdoelen te bombarderen, steden uit te hongeren en daardoor de inwoners van dat land systematisch om te brengen, zonder dat het een halt wordt toegeroepen?

We weten allemaal dat de sancties die zijn ingesteld tegen Rusland en de beperkte militaire materiële hulp aan Oekraïne, Rusland niet op andere gedachten zal brengen. Sterker nog, de kans lijkt groot dat ze juist het tegendeel zullen bereiken. Hoe meer Rusland in het nauw wordt gedreven door de opgelegde sancties, hoe groter de kans dat het de eerdergenoemde wapens zal gaan gebruiken. Afwachten is niet langer moreel verantwoord. Bovendien weten we maar al te goed waartoe een besluiteloos Europa kan leiden. Dat voorbeeld ligt nog geen eeuw achter ons.

Helaas is er volgens mij maar één oplossing mogelijk en dat is militair ingrijpen. Rusland laten zien dat het een grens is overgegaan die in deze tijd niet wordt getolereerd. Het is de hoogste tijd voor een vredesmissie van de NAVO, mogelijk met een bredere internationale structuur, maar in ieder geval een missie die zichzelf kan verdedigen en op Oekraïens grondgebied zal opereren met als doel: het Russische leger terugdringen achter de eigen landsgrenzen. Niets meer en niets minder.

Ik kan het met mijn geweten niet langer overeenkomen te kijken naar die vreselijke beelden en tegelijkertijd geen duidelijk standpunt in te nemen. Ik heb er geen vrede meer mee dat mijn leven hier op de oude voet verdergaat, terwijl in Oekraïne kinderen, (zwangere) vrouwen en oudere mensen sterven op straat, in schuilkelders of in hun eigen huis.

Later wil ik niet, op de vraag van mijn kleinkinderen waarom wij deze slachtpartij hebben laten gebeuren, moeten antwoorden dat ik geen standpunt heb ingenomen omdat ik bang was voor mijn eigen hachje.

Bron afbeelding: Pexels via WordPress