De foto riep complexe gevoelens bij me op. Tegenstrijdige gevoelens ook. Ik keek er lang naar. Daar stond hij, een jongen nog, met kortgeknipt haar, zijn hoofd gebogen, handen op de rug, gekleed in een grijs met blauwe hoodie. Zijn beeltenis weerspiegelde in de glazen ruit waarvoor hij stond waardoor het was of hij daar tegenover zijn tweelingbroer stond, met hun voorhoofden bijna tegen elkaar. Helemaal niet iemand waarvoor je bang zou moeten zijn. Eerder een jongen die door zijn opvoeder wordt aangesproken over iets wat hij heeft gedaan, maar dat hij niet had mogen doen. Berouwvol.

Vadim Sjisjimarin is zijn naam en hij is 21 jaar oud, of beter gezegd jong. Hij is de verpersoonlijking van het kwaad. Hij is de eerste Russische militair die zich voor de rechtbank in Oekraïne moest verantwoorden. Het doodschieten van een ongewapende 62-jarige burger wordt hem telasten gelegd en voor deze daad kreeg hij levenslange gevangenisstraf opgelegd van de rechtbank.

Een jongen nog die de rest van zijn leven achter tralies zal moeten doorbrengen. Tenzij… Tenzij hij wordt geruild voor een Oekraïense militair. Dan wordt hij misschien als Russische held binnengehaald en mag hij proberen zijn leven als militair of als burger weer op orde te krijgen. Beide mogelijkheden lijken mij een zware opgaaf.

Maar hoe het verder ook zal gaan maakt uiteindelijk niet zoveel uit. Want er zijn vele Vadims. Hij is slechts één van de vele jonge soldaten die door een krankzinnige dictator worden gedwongen te vechten in een evenzo krankzinnige oorlog. Soldaten die behalve andere soldaten ook ongewapende burgers doden. Hij vertegenwoordigt the universal soldier. En die is er altijd geweest en zal er helaas ook altijd zijn.