Tijdens een opruimsessie van mijn kamer stuitte ik op een klein lichtgroen kartonnen doosje. Ik kon me zo snel niet voor de geest halen wat er in zou moeten zitten, maar toen ik het dekseltje verwijderde lag daar een dunne, gouden ring. De trouwring van mijn vader.

Voorzichtig pakte ik de ring uit het doosje en probeerde de letters op de binnenkant te ontcijferen. Deze waren echter zover weggesleten dat alleen met inside information de tekst kon worden ontcijferd. “Miep – 3 januari 1945” wist ik dat er moest staan.

Ik schoof het gouden kleinood om mijn ringvinger en keek er een tijdje naar. Er kwam een voorval van vroeger terug binnen de grensen van mijn geheugen.

Ooit had mijn vader met de vingers van zijn rechterhand klem gezeten tussen de laaddeuren van een vrachtauto en dan nog aan de scharnierkant ook. Het gevolg daarvan was dat een aantal vingers net boven de mcp gewrichten zwaar gekneusd en flink ontveld waren, sommigen zelfs tot op het bot. Een collega had hem naar de SEH van het toenmalige Westeinde Ziekenhuis in Den Haag gebracht. De verpleegkundige die de hand ging behandelen, wilde de trouwring doorknippen, iets dat mijn vader resoluut weigerde. Hoe haalde zij het in haar hoofd, zijn trouwring afdoen, het idee alleen al! Dus werd zijn hand uiteindelijk verzorgd en verbonden met de ring om zijn vinger.

Een mooi verhaal heb ik het altijd gevonden en opnieuw keek ik naar de ring om mijn vinger. En plotseling werd ik overvallen door de vraag waarom die ring aan mijn hand zat. Waarom en door wie was die ring afgedaan toen mijn vader was gestorven? Bij leven had hij daar, zo stel ik me voor, zeker nooit toestemming voor gegeven, net als toen die keer in het Westeinde Ziekenhuis. Bovendien, hoe was de ring in mijn bezit gekomen? Met geen mogelijkheid kon ik een antwoord op die vragen bedenken, hoe ik mijn hersens ook pijnigde.

De rest van die dag speelde de ring steeds weer door mijn gedachten, ook toen hij al lang weer opgeborgen was in het doosje. Op de belangrijkste vraag waarom de ring niet aan mijn vaders vinger is gebleven en mee is gegaan het graf in, heb ik tot op heden geen antwoord gekregen. Wel heb ik er een onbestemd gevoel aan overgehouden.