Bij veel mensen die ik ken lopen de rillingen over de rug wanneer ze het woord tandarts horen en al helemaal wanneer er op korte termijn een consult gepland staat. Toch gaan de meesten van ons er braaf naar toe en ondergaan gelaten de behandeling, al dan niet vergezeld van een verdoving.

Als er tijdens mijn leven iets een positieve ontwikkeling heeft doorgemaakt is dat, voor mij in ieder geval, een behandeling bij de tandarts. Wanneer ik in mijn kindertijd naar de tandarts ging, resulteerde dat bijna altijd in de extractie van een kies. Ik werd in die tijd dan ook pas naar de tandarts gestuurd wanneer er sprake was van kiespijn.

Inmiddels is het lang geleden dat ik geplaagd ben door kiespijn, maar ik herinner me dat ik er altijd behoorlijk door van slag was. Voordat ik naar de tandarts werd gestuurd, probeerde mijn moeder in voorkomende gevallen met verschillende “behandelingen” een einde te maken aan de kwelling. Er werd bijvoorbeeld een watje met Eau de Cologne op de zere kies gedrukt en ik kreeg vervolgens de opdracht om het watje een tijdje stevig op de betreffende kies te bijten. Wanneer er sprake was van een gaatje in de kies, werd er een kruidnagel in de opening gestoken die ik dan een tijd moest laten zitten. Ik herinner me nog de smaak van de Eau de Cologne die me deed denken aan de zo speciale omageur, en de scherpe smaak van de kruidnagel die me naar verre geheimzinnige oorden voerde die ik kende vanuit de encyclopedie van mijn ouders.

De tandarts van toen was in mijn ogen een grote sterke slager. Er werd van te voren niet tegen mij verteld wat er ging gebeuren en hoe hij te werk zou gaan. Ik werd door de man in de stoel gedrukt, kreeg de opdracht mijn mond open te doen en hup… de verdoving werd in mijn tandvlees geramd.
“10 Minuten wachten in de wachtkamer tot de verdoving werkt”, waren zo ongeveer de enige woorden die hij tegen mij sprak.
Als de verdoving zijn werk deed en ik naast mijn moeder in de wachtkamer zat met hangende mondhoek en gevoelloze lippen, was ik als de dood dat de verdoving al zou zijn uitgewerkt tegen de tijd dat de kies getrokken zou worden.

Wanneer ik na een eindeloos lijkende tijd weer in de stoel plaats moest nemen, werd de boosdoener met veel gewrik en gekraak uit mijn kaak verwijderd. De smaak van het bloed in mijn mond maakte me misselijk zodat ik moest kokhalzen, maar ook daar had de tandarts geen oog voor.

Mijn moeder gelukkig wel. Wanneer ik samen met haar weer richting huis ging, beloofde ze me een ijsje van Jamin. Grotere pleister op de wond was niet denkbaar.

Bron afbeelding: Pinterest