Het 9/11 Memorial Monument in New York is een indrukwekkend eerbetoon aan alle slachtoffers van de ramp.
Precies op de plaats waar de Noord- en Zuid torens hebben gestaan zijn nu twee enorme vierkante waterbassins van dezelfde afmetingen als de torens geweest zijn. Langs de vier wanden stroomt water omlaag. In de bodem is een kleiner vierkant gat waarin het water vervolgens verder omlaag stroomt, de donkere aarde in.
Langs de randen is een koperen reling gemaakt waarop de namen van alle slachtoffers staan vermeld (zie 9/11 memorial).
Rondom dit monument zijn talloze witte eiken gepland.

Toen ik daar rondliep zag ik tussen al die eiken één afwijkende boomsoort staan, namelijk een perenboom.
Wat bleek?
Tussen al het puin vonden reddingswerkers in oktober 2001 een boom die ogenschijnlijk dood was.
De bast was verband, takken en wortels afgebroken.
Bij nadere inspectie bleek echter de boom niet geheel dood te zijn.
Het “Parks Department’s Arthur Ross Nursery” in the Bronx heeft zich gedurende ruim acht jaar over de boom ontfermd en deze opgekweekt van een lengte van ruim 2- naar 9 meter.
In 2010 is de boom teruggeplaatst bij het 9/11 Memorial en staat sindsdien bekend als The Survivor Tree.
Ieder voorjaar staat de boom in bloei met vele witte bloesems.

Toen ik daar zo alleen in gedachten bij die boom stond hoorde ik plots tussen het geritsel van de bladeren door een fluisterende stem die aan mij vroeg of het klopte dat ik uit Holland kwam.
Ik keek om me heen om te zien waar de stem vandaan kwam, maar zag niemand.
Opnieuw ritselde de bladeren en weer hoorde ik die fluisterende stem die vroeg: “Harme from Amsterdam, right?”
Op dat moment begreep ik dat de Survivor Tree tegen me sprak.
En hoewel ik weet dat bomen niet kunnen spreken, was ik niet verbaasd.

“Zou je iets voor mij willen doen?’ sprak de boom weer.
Ik knikte, te verbluft om ook maar een woord uit te brengen.
“In Amsterdam staat een zus van mij,” ging de boom verder, “ik zou je erg dankbaar zijn als je haar de groeten van haar zus uit New York zou willen overbrengen en haar zeggen dat ik het goed maak.”
“Ja natuurlijk wil ik dat doen,” zei ik in de richting van een tak waar de stem vandaan leek te komen, “maar waar kan ik haar vinden?”
“Ik weet niet precies waar ze staat,” ritselde de boom weer, “maar ik kan je haar naam geven, dan moet je haar zeker kunnen vinden.”
Ik knikte en zei: “Ik zal mijn uiterste best doen haar te vinden, dat beloof ik u.”
“Let goed op,” zei de Survivor Tree, “haar naam is: De Boom Die Alles Zag.”
Ze sprak de naam in perfect Nederlands uit, zonder het minste accent.

Een windvlaag deed de bladeren opnieuw ritselen en even dacht ik nog haar stem te horen die me bedankte, maar dat kan ook verbeelding zijn geweest.

De stem was er niet meer, ook niet toen ik zachtjes aan haar vroeg hoe ze dit allemaal kon weten.
Ik stond daar, keek omhoog naar haar takken en bladeren en rilde.
Of dat van de kou was weet ik niet.

Als ik weer thuis ben zal ik op zoek moeten naar De Boom Die Alles Zag.
Want belofte maakt schuld en zeker een belofte aan de Survivor Tree.

(New York – 09 november 2017 – 21.50 uur)