Spinsels

Vespula


Gisteren lag ik op het strand het boek  Het Labyrint der Geesten van Carlos Ruiz Zafón, te lezen. Ik had op mijn e-reader de lettergrootte wat omhoog bijgesteld zodat ik het zonder bril afkon. Ik heb sowieso een hekel aan mijn bril, maar op het strand haat ik dat ding zelfs.

Af en toe betrapte ik mezelf er op dat ik moeite had mijn ogen open te houden en me te concentreren op het verhaal. Dat lag overigens geenszins aan de schrijver, maar aan mijn loomheid die bewerkstelligd werd door een warm zonnetje in combinatie met een verkoelend briesje.

Aan deze loomheid kwam abrupt een einde toen ik een vrouw om hulp hoorde schreeuwen en  gillen. Ik keek op vanuit het labyrint wat er aan de hand was, pakte mijn bril en klapte het hoesje van mijn e-reader dicht. Ik voelde hoe de hoeveelheid adrenaline in mijn lijf toenam zonder dat ik daar ook maar iets voor hoefde te doen.

De vrouw in kwestie bevond zich ongeveer tien meter bij mij vandaan en ik zag hoe ze rechtop zittend wild met haar armen om zich heen sloeg. Verder was er niemand in haar directe omgeving te zien. Een wesp, schoot het door me heen, ze wordt lastig gevallen door een wesp. Mijn lichaam ontspande zich al weer.

Maar dat gebeurde zeker nog niet bij de vrouw. Ze sprong overeind, terwijl ze nog steeds met haar armen woest om zich heen maaide. Kennelijk was dat niet voldoende om de wesp te verjagen, want plotseling zette ze het op een lopen richting zee die, naar ik schatte, zo’n dertig meter van haar was verwijderd. Ze rende zo hard dat het zand opstoof rond haar voeten en ik vroeg me af of het hier wellicht Dafne Schippers betrof.

De vrouw rende aan een stuk door de zee in en toen het water bij haar ongeveer tot kniehoogte was gekomen, dook ze koppie onder.

Vroeger heb ik volgens mij de neefjes van Donald Duck, Kwik, Kwek en Kwak, ooit hetzelfde zien doen in een meertje, toen ze per ongeluk de rust van een bijennest hadden verstoord.

Hoe dan ook, volgens mij was het de meest efficiënte manier om van een wesp af te komen die ik ooit heb mogen aanschouwen.

18 gedachtes over “Vespula”

  1. Whahahaha als ik dit lees zie ik zo mijn eigen vader, hij maakt bewegingen waarover ik me elke x weer verbaas… Zijn tip aan mij is altijd: rustig blijven dan is die zo weer weg, maar zelf… Ho maar🤣😎

    Like

    Beantwoorden

      1. Ik mag een reactie op ‘doorzetten of niet’ hier wel even schrijven, want hier leest ze toch niet…

        Een vriendin van mij heeft een nieuwe vriend. Hij werkte zijn hele leven in een slachthuis en is nu met pensioen. Onlangs mocht ik bij haar gaan eten om kennis te maken met haar nieuwe aanwinst.
        De nieuwe vriend had het heel erg veel over vunzige details in zijn vleesverwerkend bedrijf. Het kabeljauwhaasje smaakte me niet meer. Het zwom sowieso teveel in saus en ging warempel naar vlees smaken.
        Een aardige, nieuwe vriend is het zeker, maar bij de afscheidszoen meende ik nog steeds een rauw, bloederig vleesluchtje te ontwaren. 40 jaar rauwe vleeslucht in de poriën krijg je er nooit meer uit.
        Lieve groet.

        Geliked door 1 persoon

        Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.