Hey Mister

Toen ik bij het centraal station van Amsterdam met mijn fiets op de veerpont naar de NDSM-pier stond te wachten, kwamen er een man en een vrouw mijn richting uitgelopen. De man was buitengewoon dik en schommelde meer dan dat hij liep. Hij had een grote hoed op, type cowboyhoed en droeg een eveneens grote zonnebril op zijn ook al grote, brede neus.

De vrouw daarentegen was klein van stuk en juist opvallend mager. Een schriel type zou je het kunnen noemen. Ook zij droeg een cowboyhoed en een zonnebril, beiden van een bescheidener formaat dan die van de man.

Toen ze naast me stonden vroeg de man hijgend in onvervalst Amerikaans waar hij kaartjes kon kopen voor de ferry. Hij sprak mij aan met Hey Mister en vroeg vervolgens waar hij het ticketoffice kon vinden. De vrouw keek in aanbidding naar de man op en knikte bevestigend bij ieder woord dat hij uitsprak.

Ik legde hem, niet zonder enige trots, uit dat de veerboten voor voetgangers en fietsers in Amsterdam gratis zijn en dat hij dus geen kaartje hoefde te kopen.

Toen ik dat had gezegd haalde de man de zonnebril van zijn neus en keek mij een paar tellen met een verbaasd argwanende blik aan.

‘Free of charge?’, vroeg hij nadrukkelijk aan mij.

Ik knikte bevestigend en wees op de pont die juist arriveerde aan de steiger.

Can’t believe it!’, zei de vrouw toen in hetzelfde knauwerige Amerikaans.

Toen de veerboot was leeggestroomd, knikte ik naar de man en vrouw als teken van groet en liep de pont op.

De twee cowboys bleven aarzelend op de oever staan en keken een tijdje zoekend om zich heen. Tussen de haastende voetgangers en fietsers maakten ze een wat verloren indruk. Toen boog de man zich naar de vrouw en zei iets tegen haar. Nog één keer keken ze beiden naar de veerpont, toen pakte de man de vrouw bij de hand en trok haar mee richting het station.