Toen dinsdagochtend de eerste sneeuwvlokken omlaag dwarrelden en ik naar buiten keek, kwam er iets over mij dat ik al een tijd niet had ervaren. Eerst negeerde ik het gevoel, niet bewust, maar meer vanuit een ingesleten mechanisme. Het mechanisme van: “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”, een geliefde mantra van mijn moeder.
Maar deze keer verloor de mantra het van het moment.

Ik dronk snel mijn koffie, trok mijn schoenen en jas aan en stapte de inmiddels wit gekleurde wereld in. Het was nog maar een dun laagje dat zich over alles om me heen had uitgespreid, maar het kind in mij was er dik tevreden mee en ik gaf gehoor aan zijn wensen, eerst aarzelend, maar al snel met dezelfde onbevangenheid als ruim 60 jaar geleden.

Het kind rolde een grote sneeuwbal, wreef handenvol met de rulle sneeuw in zijn gezicht tot het gloeide, luisterde naar het zuigende geluid dat zijn voetstappen veroorzaakte, keek omhoog en werd duizelig van de omlaag vallende, door elkaar heen wriemelende kristallen, opende zijn mond en voelde de koude spikkels op zijn tong en het prikken ervan in zijn ogen.

En het kind in mij kon het niet laten. Het maakte de sneeuw waar Frank Zappa ooit over zong.

DON'T EAT THE YELLOW SNOW

Dreamed I was an eskimo
Frozen wind began to blow
Under my boots and around my toes
The frost that bit the ground below
It was a hundred degrees below zero...
And my mama cried
And my mama cried
Nanook, a-no-no
Nanook, a-no-no

Don't be a naughty eskimo
Save your money, don't go to the show
Well I turned around and I said oh, oh oh
Well I turned around and I said oh, oh oh
Well I turned around and I said ho, ho
And the northern lights commenced to glow
And she said, with a tear in her eye
Watch out where the huskies go, 
and don't you eat that yellow snow
Watch out where the huskies go, 
and don't you eat that yellow snow.

Song written by: Frank Zappa 

Bron afbeelding: Unsplash by Jessica Fadel