Vanmorgen heb ik weer bloed laten prikken om de waarden van mijn schildklierhormoon te laten controleren. Dit gebeurt ongeveer een keer per jaar.

Toen ik zeven jaar geleden verhuisde en daardoor een nieuwe huisarts kreeg, stelde deze voor om, als een soort nul-meting, een algeheel bloedonderzoek te laten uitvoeren.
Ik vond het prima, want wilde ook wel eens weten hoe het met de conditie van mijn vitale organen gesteld was.

De uitslag was dik in orde, zei de arts toen ik hem na een paar dagen belde, alleen had ik bijna geen schildklierhormoon.
Dat zou kunnen betekenen dat ik een Hypothyreoïdie, of traag werkende schildklier had.
Hij stelde voor om nogmaals de bloedwaarden van het schildklierhormoon te laten onderzoeken.

Zo gezegd zo gedaan.
Weer bellen na een paar dagen en weer hetzelfde verhaal.
Hypothyreoïdie  dus, vermoedelijk veroorzaakt door de Ziekte van Hashimoto, een auto- immuunziekte.

Om een lang verhaal kort te maken, ik werd ingesteld op het medicijn Levothyroxine, wat niets meer of minder is dan het schildklierhormoon.

Dikke pech en ook niets aan te doen, behalve dan het trouw slikken van Levothyroxine.

Toch mopper ik niet als je de klachten leest die door deze ziekte kunnen worden veroorzaakt en waar veel mensen met deze ziekte last van hebben.
Wat dacht je bijvoorbeeld van: vermoeidheid, kouwelijkheid, gewichtstoename, haaruitval, het droger en dikker worden van de huid, trage stoelgang, verlaging van de toon van de stem, afname van het gehoor, pijn en krampen in de spieren, tintelingen in vingers en handen en psychische stoornissen.

Kaal ben ik al jaren, een dikke huid heb ik al mijn halve leven en enigszins doof op je 70ste is ook niet echt spectaculair.
Ik kom er godzijdank goed vanaf.